Στα μέρη μας μας έχουν μάθει να υποτιμάμε τους εαυτούς συστηματικά, να πιστεύουμε ότι είμαστε ουραγοί σε όλα και ότι έτσι μας βλέπουν και οι άλλοι, ότι μας περιφρονούν και δεν μας λογαριάζουν. Και ότι όταν ακούνε για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας γελάνε και εμείς πρέπει να νιώθουμε ότι γινόμαστε ρεζίλι. Λες και όταν εμείς μάθαμε ότι οι Ισλανδοί χρεωκόπησαν ή αν ακούσουμε αύριο-μεθαύριο για κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια άλλη χώρα, θα σπεύσουμε να πούμε: "ρε του μ* τί πάθανε;".
Ενημερώνονται, προβληματίζονται και θέλουν να μάθουν περισσότερα. Και οι θέσεις τους εκφράζονται μέσα από ένα ευρύ φάσμα πολιτικής σκέψης. Έτσι, οι Ολλανδοί κινήθηκαν σε ένα πνεύμα αλληλεγγύης, ο (εκτός ευρωζώνης) και αντιγερμανός Άγγλος είπε απευθείας "it's not your fault" (και η προβοκατόρικη απάντηση "f*ck the British" μίλησε στην καρδιά του), ο Πορτογάλος αναρωτήθηκε μήπως η κρίση είναι πρόσχημα για τη μείωση των μισθών, που την υφίστανται και στην πατρίδα του, οι Γάλλοι προβληματίστηκαν για τις ανεξέλεγκτες τράπεζες και την συγκάλυψη του ελληνικού χρέους. Ρώτησαν βέβαια για το τί συνέπειες θα υποστούν όσοι συγκάλυψαν την έκταση του χρέους με τις συνταγές της Goldman Sachs, αλλά δεν παρηγορήθηκαν όταν έμαθαν ότι οι ίδιοι άνθρωποι βρίσκονται ουσιαστικά στην εξουσία και σήμερα.
Γενικότερα όλοι γκρινιάζουν και για τις δικές τους χώρες, με τρόπο μάλιστα αντίστοιχο που γκρινιάζουμε και εμείς για τη δική μας. Ο Ελβετός ήταν απογοητευμένος που σε μια χώρα σαν την Ελβετία, η ταχύτητα του ίντερνετ στο κινητό του δεν ήταν καλή και οι Ολλανδοί που κάποιος οδηγός λεωφορείου άρχισε να κάνει όπισθεν στη μέση του δρόμου ,επειδή ξέχασε να στρίψει εκεί που έπρεπε και για το μοναδικό αυτόματο πωλητή εισιτηρίων στο σταθμό του Gaasperplas που είχε χαλάσει και δεν μπορούσαμε να πάρουμε το μετρό. Άρα αυτά δεν "γίνονται μόνο στην Ελλάδα". Γκρίνια υπάρχει παντού.
Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται καλύτερα όταν ψάχνουμε να βρούμε λύσεις, χωρίς να υποτιμάμε τον εαυτό μας και χωρίς να νομίζουμε ότι μας υποτιμούν οι άλλοι. Δεν είμαστε οι "φτωχοι συγγενείς" της καρπαζιάς που μας υπαγορεύουν οι άλλοι τί να κάνουμε. Αυτά μας τα λένε όσοι θέλουν να μας φέρνουν προ τετελεσμένων γεγονότων και ειλημμένων αποφάσεων και να επιρρίπτουν στους άλλους τη δική τους ευθύνη. Αλλά ας το αφήσω για μια επόμενη ανάρτηση.
Ελπίζω να μην άφησες ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία και για λίγο πρώτο πράγμα από το Μυλοπόταμο! Τα cafe-huis είναι μέρος της κουλτούρας τους, όπως βέβαια και η πολυπολιτισμικότητα. Το τζαμί κι ο μιναρές που σε υποδέχονται όταν πρωτομπαίνεις στο Ρότερνταμ, το έντονο Ινδονησιακό στοιχείο (Εταιρεια Δυτικών Ινδιών), οι Πακιστανοί ταξιτζήδες στη Χάγη που οδηγούν μόνο Μερσεντές, όλοι είναι ενταγμένοι και υπηρετούν από το μετερίζι τους την κοινωνία αποβλέποντας στην ευημερία τη δική τους και του κράτους τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λείπει από εμάς; ένας καλός εννοούμενος πατριωτισμός. Κατάθεση δυνάμεων από κοινού για την πρόωθηση της ευημεριας του κράτους. Η αλλαγή θα έρθει από τις μάζες, αυτές θα πείσουν και τις ελίτ να τις ακολουθήσουν (ως μονόδρομο για την επιβίωσή τους).
Στέλιος Μάλλιαρης,
Όμιλος Πολιτικής Σκέψης "Δημόσιος Λόγος"