Διάβαζα πρόσφατα ότι όλο και περισσότερος ψηφιακός αποθηκευτικός χώρος γίνεται διαθέσιμος σε συνεχώς μειούμενο κόστος. Η τιμή του δηλαδή πέφτει κατά 50% κάθε χρόνο. Μάλλον έτσι είναι: πριν από χρόνια αγόρασα το πρώτο μου φλασάκι 250 ΜΒ αντί 25 ευρώ ενώ πιο πρόσφατα το αντικατέστησα με ένα 4 GB στην ίδια τιμή. Πλέον τα 4 GB τα βρίσκεις με 8,49 ευρώ, ενώ 1 ΤΒ σκληρό δίσκο τον βρίσκεις με 72 ευρώ, που τέτοια χωρητικότητα πριν από λίγα χρόνια απλώς δεν υπήρχε. Έλλειψη storage δεν υπάρχει πλέον.
Την προηγούμενη εβδομάδα επισκέφτηκα το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους αναζητώντας μια απόφαση της ίδιας υπηρεσίας από το έτος 1985. Μόλις η (εξυπηρετική, δεν λέω) υπάλληλος άκουσε την χρονολογία με αποπήρε: "Το 1985;! Βλέπετε αυτές τις στοίβες με τους φακέλους έξω στους διαδρόμους; Κάθε 5 χρόνια στέλνουμε το αρχείο για πολτοποίηση και κάθε 10 χρόνια τις αποφάσεις". Δηλαδή, κάθε 5 και 10 χρόνια το αρχείο μιας σημαντικής υπηρεσίας του ελληνικού κράτους πάει για πολτοποίηση και δεν τηρείται αντίγραφο ούτε των αποφάσεών της, επειδή δεν χωράνε οι ντουλάπες τους.
Αναρωτιέμαι αν είναι τόσο δύσκολο το αρχείο να σαρώνεται και να αποθηκεύεται ψηφιακά. Γιατί η πολτοποίηση του αρχείου, σβήνει απλώς κάθε μνήμη. Σβήνει ένα κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού κράτους, δημιουργώντας μια υπηρεσιακή ασυνέχεια. Και αν σβήνει και η "ιστορία" του πελάτη μου, αυτό θα το δούμε σύντομα.
Το χθεσινό, τελευταίο πριν το Πάσχα, Ράδιο Αρβύλα ήταν πραγματικά διαφορετικό. Για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση μια τόσο δημοφιλής εκπομπή παρουσίασε και μάλιστα με εκτενή απoσπάσματα, το Zeitgeist και το Zeitgeist Addendum. Τα είχε παρουσιάσει και ο Χαρδαβέλας στον "Αθέατο Κόσμο" αλλά ήταν τόσο αστείο το θέαμα και η παρουσίαση της εκπομπής που απλά δεν μετράει. Και οι δύο αυτές ταινίες είναι αυτό που είπε ο Κανάκης: τροφή για σκέψη. Πέρα από τα δημοσιογραφικά στερεότυπα των καναλιών και των έγκριτων δημοσιογράφων είναι αφορμή για περισσότερη συζήτηση γύρω από πράγματα που τα θεωρούμε λίγο - πολύ δεδομένα και απλά.
Τί να πρωτοπεί κανείς για το Zeitgeist! Το Zeitgeist Addendum είναι μακράν η καλύτερη απο τις δύο ταινίες. Αναλύει το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα και μάλιστα προτείνει και την εναλλακτική λύση του The Venus Project. Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς το χρήμα; Δείτε τη και - εκτός και αν επιμένετε ότι το χρήμα είναι φυσικό φαινόμενο, σαν τη βροχή ας πούμε - μετά θα έχετε πολλά να πείτε. Πάντως, το Zeitgeist δεν έχει αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Το ζήτημα αν οι περιορισμοί που προβλέπει το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι θεμιτοί ή όχι είναι μεγάλο και άκρως εριζόμενο. Και ήρθε στην επιφάνεια πρόσφατα με το θέμα του gamato.info. Έχω πολλά να γράψω για αυτό κάποια στιγμή. Εν τω μεταξύ, το περιεχόμενο αυτού του blog δημοσιεύεται με άδεια χρήσης (licence) Creative Commons 3.0 με τους εξής όρους: εφόσον γίνεται αναφορά στον συγγραφέα, οποιοσδήποτε μπορεί να παρουσιάσει, αναπαραγάγει και διανείμει το περιεχόμενο του ιστολογίου μου, για μη εμπορικούς σκοπούς. Επίσης μπορεί να το αλλοιώσει, τροποποιήσει ή δημιουργήσει νέο έργο με βάση αυτό, το οποίο, όμως, θα μπορεί να διανείμει μόνο υπό τους όρους της ίδιας, όμοιας ή συμβατής άδειας χρήσης.
Διαβάστε περισσότερα για την Creative Commons στην ιστοσελίδα τουςεδώκαι την συνοπτική παρουσίαση στην Βικιπαίδεια εδώ.
Γιατί όπως είπε ο Thomas Jefferson:“He who receives ideas from me, receives instruction himself without lessening mine; as he who lights his taper at mine receives light without darkening me”
(μτφρ δική μου: Αυτός που παίρνει ιδέες από μένα, διδάσκεται χωρίς να ελαττώνει τη δική μου γνώση·και αυτός που ανάβει το κερί του από το δικό μου, λαμβάνει φως χωρίς να ελαττώνει το δικό μου).
Εντάξει. Το "έλα μάνα να με δεις" και πολλά ευφάνταστα τα είχαμε ακούσει κατά καρούς και λέγαμε "εντάξει". Και ας λέγανε μέσα για "τουρκικά χωριά". Θα μπορούσαν να περιττεύουν, αλλά εκπαιδεύονται σκληρά τα παιδιά για να αντιμετωπίσουν μια υπέρτερη πολεμική μηχανή. Εξάλλου, τα λέγανε μεταξύ τους, οπότε "εντάξει". Και μάλλον μόνο αυτοί δικαιούνταν να τα λένε, γιατί θυμάμαι όταν πηγαίναμε ως νεοσύλλεκτοι για βολή και κάποιος άρχισε το "ανεβαίνω το βουνό", οι διμοιρίτες μας ξέχεσαν και το βουλώσαμε. Και ξαφνικά, 25η Μαρτίου, λίγα μέτρα από την Ομόνοια, ακούστηκε το «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε γουρούνι Αλβανέ». Ήταν βατραχάνθρωποι του Λιμενικού (ΜΥΑ - Μονάδα Υποβρυχίων Αποστολών) και όχι των ΟΥΚ του Ναυτικού - αλλά φώναζαν λέει "ΟΥΚ" γιατί έχουν κοινή εκπαίδευση (sic). Όντως το "ΜΥΑ" δεν είναι τόσο πιασάρικο.
Μάλλον είναι λίγο δύσκολο να σκεφτούμε ότι το Λιμενικό Σώμα "πορώνει" του βατραχανθρώπους του για να αντιμετωπίσουν αλβανική εισβολή στην Κέρκυρα ... Το σύνθημα δεν έχει να κάνει με στρατιωτική επιχείρηση. Αποτελεί σαφή αναφορά και αντίθεση στον νέο Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, μετεξέλιξη του γνωστού συνθήματος "Έλληνας γεννιέσαι, δε γίνεσαι". Και "προαναγγέλει" πογκρόμ.
Στην στρατιωτική παρέλαση, λοιπόν, μονάδα του Λιμενικού εξέφρασε την πολιτική της άποψη. Και αυτό είναι καινούριο.
"Η κοινωνία, ο κόσμος δεν είναι συνένοχος με μένα που πήγε και το αγόρασε, δίνοντας 20 ευρώ, που το κατέβασε από το ίντερνετ; Για ποιο λόγο ο κόσμος ασχολήθηκε και το είδε;" ανέφερε πιο συγκεκριμένα, καταχειροκροτούμενη από το κοινό στο πλατό!"
Το ότι σε τελική ανάλυση φταίει ο πολίτης το έχουμε μάθει καλά τελευταία. Και δε λέω ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία προσωπική ευθύνη. Αλλά όταν μια επιχείρηση δεν πάει καλά, ο πρώτοι που απολύονται είναι οι μάνατζερ. Όλα αυτά τα χρόνια κάποιους εκλέγαμε "to get the job done" και αποδείχθηκε ότι δουλεύανε μόνο για την πάρτη τους, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας. Και τώρα πάνω από την στάχτη και μπούρμπερη, κάποιοι κάθονται και μας δείχνουν και εμείς πρέπει να ντρεπόμαστε για δικό τους λογαριασμό. Γιατί αυτοί να ντραπούν αποκλείεται: οι ίδιοι που δημιούργησαν το πρόβλημα, οι ίδιοι που είναι το πρόβλημα καλούνται να το λύσουν.
Θα βγουν λάδι. Και πώς θα γίνει αυτό; Με το να μετακυλίσουν την ευθύνη σε εμάς. Με το να περιστρέφεται η συζήτηση γύρω από την ευθύνη του πολίτη, ξεχνιέται η ευθύνη αυτών που κυβέρνησαν τον τόπο. Tabula rasa και φτου και από την αρχή και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μετά θα χειροκροτήσουμε και πάλι.
Η εκδήλωση της ΕΑΝΔΑ την προηγούμενη Τετάρτη με θέμα "Η θέση του Νέου Δικηγόρου στο σύγχρονο περιβάλλον" (δικηγόρος-συνεργάτης, έμμισθος δικηγόρος, αμοιβές νέου δικηγόρου, δικηγορικές εταιρίες) υπήρξε άκρως επιτυχής. Το θέμα "έκαιγε" και έτσι η προσέλευση ήταν μαζική, παρόλο που η σύνθεση του πάνελ (Ρουπακιώτης, Βγόντζας, Βόζεμπεργκ) δεν ήταν "πρώτης γραμμής". Η αίθουσα του ΔΣΑ και ο εξώστης ήταν γεμάτοι και έτσι αρκετοί παρακολούθησαν τη συζήτηση μένοντας εκτός αίθουσας.
Ως γνωστόν, όμως, το θέμα και η προσέλευση δεν αρκούν για να κάνουν μια εκδήλωση επιτυχημένη. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν η εισήγηση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΑΝΔΑ που ανέπτυξε με μεγάλη σαφήνεια ο πρόεδρός της και φίλος Νίκος Κουτκιάς. Αποφεύγοντας αοριστολογίες και μεσοβέζικες εξισορροπιστικές προσεγγίσεις, η κριτική ήταν εύστοχη και σε βάθος και με σαφείς αιχμές που δεν άφηνε περιθώρια για υπεκφυγές, αλλά όριζε συγκεκριμένο πλαίσιο ανάλυσης και προτάσεων. Για την έμμισθη εντολή, τις δικηγορικές εταιρίες, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, τον αναδιανεμητικό λογαριασμό. Με την εκδήλωση και την εισήγηση αυτή η ΕΑΝΔΑ θέτει για πρώτη φορά με τόση σαφήνεια την ατζέντα. Και το κάνει με μια τόσο δυνατή παρέμβαση-αιχμή που θα ήταν κρίμα να μην αξιοποιηθεί στη συνέχεια και από αυτό και το επόμενο διοικητικό συμβούλιο, ώστε να οικοδομηθεί μια δράση που θα αλλάξει τη δημόσια εικόνα μιας κοιμωμένης ΕΑΝΔΑ.
Ήταν προφανές ότι η εισήγηση ενόχλησε, κατά το μάλλον ή ήττον και τους προσκεκλημένους ομιλητές και κάποιους απο τους παριστάμενους συμβούλους του ΔΣΑ. Και αυτό δε μειώνει, αλλά προσθέτει στην επιτυχία της εκδήλωσης. Φανερώνει επίσης και ότι αρκετοί δεν θέλουν να αλλάξει η κατάσταση αυτή γιατί τους εξυπηρετεί, τόσο που ρίχνουν το "μπαλάκι" στην αυτενέργεια των νέων δικηγόρων (σαν να ήταν δυνατόν ποτέ ο νέος δικηγόρος να πάρει την πρωτοβουλία να καταγγείλει στο ΔΣΑ τον εντολέα του δικηγόρο - αφεντικό). Περισσεύει η υποκρισία στην άποψη ότι οι προτάσεις της ΕΑΝΔΑ "υπαλληλοποιούν" το νέο δικηγόρο, λες και στο καθημερινό υπό διαρκή επιτήρηση 12ωρό του είναι ελεύθερος επαγγελματίας: "η δικηγορία δεν έχει ωράριο", έστω και αν οι ώρες αυτές δεν ανταμείβονται ποτέ (προφανώς, μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό!). Δείχνει δε πλήρη άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας των μικρών και αδύναμων οικονομικά επιχειρήσεων η προτροπή για εξειδίκευση στο ... "δίκαιο του ίντερνετ" που τάχα θα λύσει τα προβλήματα.
Διαβάστε όλο το κείμενο της εισήγησηςεδώ και ας είναι αυτό η αρχή μόνο του διαλόγου και της προσπάθειας.
Κάθε επίσκεψη στο Άμστερνταμ είναι μια συναρπαστική εμπειρία. Φέτος, όμως, ήταν ενδιαφέρουσα και για έναν ακόμα λόγο: γιατί κανένας δεν παρέλειψε να ρωτήσει για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Ολλανδοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ελβετοί. Δικηγόροι, managers, ταξιτζήδες. Ούτε ο Τούρκος bartender στο Harry's bar στην Spuistraat, που με ρώτησε από πού είμαι νομίζοντας/ελπίζοντας ότι είμαι συμπατριώτης του.
Στα μέρη μας μας έχουν μάθει να υποτιμάμε τους εαυτούς συστηματικά, να πιστεύουμε ότι είμαστε ουραγοί σε όλα και ότι έτσι μας βλέπουν και οι άλλοι, ότι μας περιφρονούν και δεν μας λογαριάζουν. Και ότι όταν ακούνε για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας γελάνε και εμείς πρέπει να νιώθουμε ότι γινόμαστε ρεζίλι. Λες και όταν εμείς μάθαμε ότι οι Ισλανδοί χρεωκόπησαν ή αν ακούσουμε αύριο-μεθαύριο για κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια άλλη χώρα, θα σπεύσουμε να πούμε: "ρε του μ* τί πάθανε;".
Ενημερώνονται, προβληματίζονται και θέλουν να μάθουν περισσότερα. Και οι θέσεις τους εκφράζονται μέσα από ένα ευρύ φάσμα πολιτικής σκέψης. Έτσι, οι Ολλανδοί κινήθηκαν σε ένα πνεύμα αλληλεγγύης, ο (εκτός ευρωζώνης) και αντιγερμανός Άγγλος είπε απευθείας "it's not your fault" (και η προβοκατόρικη απάντηση "f*ck the British" μίλησε στην καρδιά του), ο Πορτογάλος αναρωτήθηκε μήπως η κρίση είναι πρόσχημα για τη μείωση των μισθών, που την υφίστανται και στην πατρίδα του, οι Γάλλοι προβληματίστηκαν για τις ανεξέλεγκτες τράπεζες και την συγκάλυψη του ελληνικού χρέους. Ρώτησαν βέβαια για το τί συνέπειες θα υποστούν όσοι συγκάλυψαν την έκταση του χρέους με τις συνταγές της Goldman Sachs, αλλά δεν παρηγορήθηκαν όταν έμαθαν ότι οι ίδιοι άνθρωποι βρίσκονται ουσιαστικά στην εξουσία και σήμερα.
Γενικότερα όλοι γκρινιάζουν και για τις δικές τους χώρες, με τρόπο μάλιστα αντίστοιχο που γκρινιάζουμε και εμείς για τη δική μας. Ο Ελβετός ήταν απογοητευμένος που σε μια χώρα σαν την Ελβετία, η ταχύτητα του ίντερνετ στο κινητό του δεν ήταν καλή και οι Ολλανδοί που κάποιος οδηγός λεωφορείου άρχισε να κάνει όπισθεν στη μέση του δρόμου ,επειδή ξέχασε να στρίψει εκεί που έπρεπε και για το μοναδικό αυτόματο πωλητή εισιτηρίων στο σταθμό του Gaasperplas που είχε χαλάσει και δεν μπορούσαμε να πάρουμε το μετρό. Άρα αυτά δεν "γίνονται μόνο στην Ελλάδα". Γκρίνια υπάρχει παντού.
Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται καλύτερα όταν ψάχνουμε να βρούμε λύσεις, χωρίς να υποτιμάμε τον εαυτό μας και χωρίς να νομίζουμε ότι μας υποτιμούν οι άλλοι. Δεν είμαστε οι "φτωχοι συγγενείς" της καρπαζιάς που μας υπαγορεύουν οι άλλοι τί να κάνουμε. Αυτά μας τα λένε όσοι θέλουν να μας φέρνουν προ τετελεσμένων γεγονότων και ειλημμένων αποφάσεων και να επιρρίπτουν στους άλλους τη δική τους ευθύνη. Αλλά ας το αφήσω για μια επόμενη ανάρτηση.
H δημοσιογράφος και συγγραφέας Naomi Klein έγραψε το 2007 ένα πραγματικά σοκαριστικό βιβλίο: The Shock Doctrine - The rise of disaster capitalism. Τα τελευταία 50 χρόνια, από την Χιλή του Πινοσέτ, την Κίνα της Τιένανμέν, τη Ρωσία του Γέλτσιν, το Ιράκ, το Ισραήλ και τη νέα Ορλεάνη, οι οπαδοί του Chcago Scool of Economics, του πλέον αδιάκριτου νεοφιλελευθερισμού, επιβάλλουν την πολιτική τους εκμεταλλευόμενοι τις κρίσεις και το σοκ που προκαλείται από αυτές, ή πολύ συχνά το σοκ που αυτοί προκαλούν ή μεγεθύνουν οι ίδιοι. Η ρήση του νομπελίστα οικονομολόγου και "πατριάρχη" των νεοφιλελεύθερων Milton Friedman τα λέει όλα:
“Only a crisis—actual or p e r c e i v e d––produces real change. When that crisis occurs, the actions that are taken depend on the ideas that are lying around. . . . Our basic function [is] to develop alternatives to existing policies, to keep them alive and available until the politically impossible” becomes the politically inevitable.” (από τον πρόλογο στο Capitalism and Freedom, έκδοση 1982)
Μια κρίση, λοιπόν, πραγματική ή .... μια κατάσταση που την αντιλαμβανόμαστε ως κρίση! Πόσο κυνικό. Τόσο όσο η ριζική απορρύθμιση του οικονομικού συστήματος, η πλήρης ιδιωτικοποίηση του κράτους, η περικοπή του κοινωνικού κράτους. Μια ολόκληρη σχολή σκέψης που εκμεταλλεύτηκε και εκμεταλλεύεται ακόμα (αν δεν δημιουργεί κιόλας) κάθε κρίση και καταστροφή για να επιτύχει το "πολιτικά αναπόφευκτο". Για να βρει τα πειραματόζωα να εφαρμόσει τα ιδεολογήματα και τους δογματισμούς της, λες και η οικονομία είναι "φυσική" κατάσταση και όχι ανθρώπινο τεχνητό δημιούργημα. Προσαρμογή της πραγματικότητας στην ιδεολογία και αποθέωση της καταστροφής προς όφελος λίγων.
Και όλα αυτά με "θεραπεία σοκ". Με την ίδια λογική που υποκρύπτεται πίσω από τα πιο σκληρά βασανιστήρια. Μια τυπική έκφραση που όλοι αυτοί χρησιμοποιούν εδώ και δεκαετίες επιδιώκοντας να μετατρέψουν χώρες και λαούς με ιστορία χιλιετιών σε "λευκές κόλλες" πάνω στις οποίες θα δημιουργήσουν χωρίς καμία αντίσταση αυτό που οραματίζονται. Στο όνομα πάντα της ελευθερίας. Σοκ και Δέος στο Ιράκ, όπου μετά την καταστροφή της χώρας, αυτή έγινε πεδίο δόξης λαμπρόν για την πιο ασύδοτη οικονομία της αγοράς.
Διαβάζοντας το βιβλίο τις τελευταίες δύο εβδομάδες, δεν μπόρεσα να μην κάνω τις αναλογίες με την κατάσταση που ζούμε στην Ελλάδα, βλέποντας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τις λέξεις Σοκ και Δέος. Μια κρίση, πραγματική και διογκωμένη, πάντως μια κατάσταση που την αντιλαμβανόμαστε ως κρίση και προκαλεί τρόμο. Τόσο τρόμο από τον καθημερινό βομβαρδισμό από τα δημοσιεύματα του ξένου και ελληνικού τύπου, που συνταξιούχοι να παρακαλάνε τον Πρωθυπουργό για ακόμα πιο σκληρά μέτρα!!! Και η απάντηση στον τρόμο: μέτρα "σοκ και δέος" για να σωθούμε και να ησυχάσουν οι αγορές: δηλαδή, αυτοί που έχουν στοιχηματίσει ότι θα πτωχεύσουμε! Διαβάζοντας, δε, στην Καθημερινή της 4.3.2010, κάποιον αρθρογράφο να λέει ότι χρειαζεται "να ασκηθεί θεραπεία σοκ σε ΕΣΥ και σε βαθμίδες της Παιδείας" όλα έγιναν ξαφνικά ακόμα πιο καθαρά. Οι ίδιες λέξεις πάντα.
Ένα βιβλίο που όλοι πρέπει να διαβάσουν (ή να ακούσουν, αφού πλέον μάθαμε και τα ηχοβιβλία). Στα ελληνικά θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο αλλά μέχρι τότε όσοι δεν αρέσκονται σε ανάγνωση ή ακρόαση βιβλίων στην αγγλική, μπορούν να επισκεφτούν την ιστοσελίδα του βιβλίου εδώ ή να δουν το ακόλουθο σύντομο βιντεάκι με ελληνικούς υπότιτλους:
