Ακούγοντας την προχθεσινή δήλωση του Γιώργου ότι τώρα είναι "περισσότερο σοσιαλιστής από ποτέ", αναρωτήθηκα πόσο σοσιαλιστής μπορεί να νιώθει ο άνθρωπος που θα εφαρμόσει στην Ελλάδα κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο που θα του υποδειχθεί (;) ως η σωτήρια συνταγή για τη διάσωση της ελληνικής κοινωνίας. Αν πιστεύει ότι αυτή η πολιτική είναι η ορθή, τότε ποιός ο λόγος να διακηρύττει την πίστη του στον "σοσιαλισμό" εφόσον εξ αντιδιαστολής προκύπτει ότι αποτελεί την μη ορθή πολιτική; Σε ποιον σοσιαλισμό, θα μου πείτε τώρα. Έστω σε έναν "ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμισμό".
Έτσι, θυμήθηκα ένα σχετικά πρόσφατο άρθρο του Ρομάνο Πρόντι που είχε αναδημοσιεύσει κάποια στιγμή η Ελευθεροτυπία με συναφή συζήτηση εδώ. Η αυτοκριτική του Πρόντι μοιάζει σήμερα να απευθύνεται στον πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς:
"Ας υπερπηδήσουμε τα παλιά πολιτικά εμπόδια, ας υπερβούμε τις παλιές παρατάξεις και τα παλιά ρεύματα και ας δούμε αν μπορούμε να συνθέσουμε ένα σχέδιο μεταρρύθμισης της κοινωνίας, που δεν θα θεωρεί δεδομένους τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται ο καπιταλισμός, δηλαδή τη δικτατορία της αγοράς και την αξία - ανταγωνιστικότητα"
Μετά θυμήθηκα και μια παλιά ταινία του Βέγγου, το "Θανάση, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι", όπου ο Λογοθέτης, στο ρόλο του εργοστασιάρχη, τραπεζώνει το προσκείμενο σε αυτόν σωματείο και μετά από ένα λογίδριο για τη συνεργασία εργοδοσίας - εργαζομένων, καταλήγει:
"Και να σας πω κάτι βρε παιδιά: κατά βάθος είμαι σοσιαλιστής!"
Τελικά, στην Ελλάδα, ό,τι δηλώσεις είσαι. Διαχρονικώς σοφόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου