(δημοσιεύτηκε 16.10.2011 στο www.juria.gr εδώ)
Σε
μια εποχή με έντονο το αίσθημα της επαγγελματικής και οικονομικής
υπαρξιακής ανασφάλειας, η ενασχόληση με τις δομές και λειτουργίες τις
δικαιοσύνης, τις διαδικασίες και υποδομές της μπορεί και να συγκρούεται
με την συνδικαλιστική μαχητικότητα του δικηγορικού σώματος στην τρέχουσα
επικαιρότητα. Ιδίως δε, σε μια εποχή που το δικηγορικό σώμα και το
πλαίσιο λειτουργίας του βάλλεται στο όνομα της όποιας αμφίβολης και
αποσπασματικής “φιλελεύθερης” καινοτομίας, καλλιεργείται περισσότερο η
ετοιμότητα προς διατήρηση των κεκτημένων, το αίσθημα της απειλής έναντι
της αλλαγής και εμφανίζεται στο προσκήνιο η αντιπαράθεση με τις
συντεταγμένες εξουσίες, με αποκορύφωμα τη δημόσια σύγκρουση του προέδρου
του ΔΣΑ με τον εκπρόσωπο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Η
τελευταία αφορμή γνωστή: η σχεδιαζόμενη πρόθεση της κυβέρνησης να
επεκτείνει τη δικαιοδοσία των συμβολαιογράφων και στην έκδοση
συναινετικών διαζυγίων, διαταγών πληρωμής και στην συναινετική
προσημείωση ακινήτων ερέθισε τον ήδη αναστατωμένο από τις
μεταμνημονιακές ανακατατάξεις δικηγορικό κόσμο.
Δικαίως;
Το ερμηνευτικό κλειδί για το αν η τρέχουσα αποχή από τα καθήκοντά μας
ήταν απόφαση ορθή είναι η απάντηση στην εξής ερώτηση: “με τις εξαγγελίες
αυτές μεταφέρεται δικηγορική ή δικαστική ύλη στους συμβολαιογράφους;”.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι οιοσδήποτε συμβολαιογράφος θα αναλώσει το
χρόνο του σε προετοιμασία φακέλων προσημειώσεων και διαταγών πληρωμής,
αλλά η προεργασία όπως και σήμερα θα γίνεται από τους πληρεξουσίους
δικηγόρους. Και ναι, η διασφάλιση της δικηγορικής παράστασης (της
αναγκαίας και από τα πράγματα και άρα αυτονόητης για κάθε σώφρονα
πολίτη) ενώπιον του συμβολαιογράφου είναι μια θεμιτή και ρεαλιστική
διεκδίκηση, αφού παρά το φαινόμενο συγκέντρωσης της σχετικής δικηγορικής
τραπεζικής ύλης σε “λίγα χέρια”, εξυπηρετείται και η αποφόρτιση της
δικαιοσύνης και τα κλαδικά μας συμφέροντα.
Αναλόγως
μπορεί να ρυθμιστεί και η έκδοση του συναινετικού διαζυγίου. Γιατί
όμως, η σχετική διαδικασία να μη δύναται να γίνεται από τους
συναινούντες συζύγους χωρίς νομικούς συμπαραστάτες; Και μάλιστα, όχι
αμείβοντας, αντί τους πληρεξουσίους δικηγόρους τους, τον συμβολαιογράφο
τους, αλλά υποβάλλοντας μια κοινή αίτηση ενώπιον του αρμοδίου ληξιάρχου.
Η ανάκτηση του κύρους του δικηγορικού κλάδου περνάει από μια σχέση
ειλικρίνειας με την κοινωνία, η οποία πρέπει να τον αντιλαμβάνεται ως
αξιοπρεπώς αμειβόμενο για την ποιότητα των υπηρεσιών που παράγει
επαγγελματία και όχι ως ο διεκδικητή “δικηγοροσήμου” σε κάθε έκφανση
της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Αν
πρέπει, ως κλάδος και ατομικά, να ψέξουμε την πολιτική ηγεσία της
δικαιοσύνης, είναι γιατί, χωρίς τη βάσανο της μελέτης, αναμασά ακαίρως
σποραδικές ερασιτεχνικές θέσεις ενός κύκλου δημοσιογραφούντων και
πολιτικολογούντων, συναδέλφων ή μη, που νιώθουν ότι βρήκαν την ευκαιρία
να προωθήσουν τις ιδεοληπτικές και ανεπεξέργαστες θέσεις τους μέσω των
επαφών τους με την τρόικα. Και απέναντι σε αυτήν την αναπτυσσόμενη τάση
να προβάλλουμε με τρόπο δυναμικό ένα καλοδουλεμένο και ολοκληρωμένο
σχέδιο για τη λειτουργία της δικαιοσύνης και του δικηγορικού
επαγγέλματος, πριν προλάβουν να το κάνουν τρίτοι.
Δυστυχώς,
όμως, ο δικηγορικός συνδικαλισμός ακολουθεί τον μαρασμό της
διεκδικητικής δυναμικής της κοινωνίας: εγκλωβίζεται στα χαρακώματα για
την αμυντική διατήρηση κεκτημένων θέσεων, προβάλλοντας ένσταση
συνταγματικότητας σε κάθε διατυπούμενη πρόταση, χωρίς να αντεπιτίθεται
με ένα οργανωμένο πλαίσιο διεκδικήσεων και θεσμικών τομών.
Η ώρα που κτίζεται το μέλλον είναι τώρα. Ας μην είμαστε απόντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου